ခ်စ္သူမ်ားေန႕တဲ့…… အဲဒီ့အသံကို ၾကားလွ်င္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာသည္ အလိုလိုေနရင္း ေျပာင္စပ္စပ္ျဖစ္ျဖစ္သြားရသည္။
2008 ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၄ ) ရက္ေန႕
က်ေနာ္အလုပ္လုပ္သည့္
ရံုးတြင္းရွိ ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ဖဲၾကိဳးလွလွေလးႏွင့္စည္းေႏွာင္ထားသည့္
ႏွင္းဆီပန္းလွလွ၊ ပါကင္ထုတ္ေလးမ်ား၊ ေခ်ာကလက္ေတာင့္မ်ားျဖင့္
ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္.. အျပံဳးကိုယ္စီျဖင့္..
သူအလုပ္အားခ်ိန္တိုင္း က်ေနာ့္အခန္းထဲေရာက္ေရာက္လာသည့္ က်ေနာ္ႏွင့္ရြယ္တူ သူေဌးရဲ႕တူ ကိုေအာင္ထိုက္။
က်ေနာ္ ထိုရံုးသို႕ အလုပ္မ၀င္ခင္ အခ်ိန္က သူရည္းစားစကားသြားေျပာကာ အေျဖေတာင္းထားသည့္ ႏြယ္ေႏွာင္း ဆိုသည့္ ေကာင္မေလး။
ခ်စ္သူမ်ားေန႕
ညေနတြင္ ႏြယ္ေႏွာင္းတို႕အိမ္တြင္ ရံုးမွ ရြယ္တူမ်ား စုလ်က္
စားပြဲလုပ္ထားျပီး အဲဒီစားပြဲတြင္ အေျဖေပးဖို႕အသင့္ျဖစ္ေနသည့္ ႏြဲ႕ေႏွာင္း။
ဒီေန႕
ကိုေအာင္ထိုက္ လက္ထဲတြင္လည္း ႏွင္းဆီပန္း ပန္းဆီေရာင္လွလွတစ္ပြင့္၊
ပါကင္ထုတ္ေလးတစ္ခု နဲ႕ေခ်ာကလက္ေတာင့္တစ္ခု ျဖင့္ က်ေနာ့္အခန္းထဲ
၀င္လာပါသည္။ အားလံုးက ေျပာထားသျဖင့္ သူနဲ႔ႏြယ္ေႏွာင္းအေၾကာင္း က်ေနာ္
အစအဆံုးသိထားျပီးျဖစ္ပါသည္။
သူ၀င္လာေတာ့ အစအေနာက္သန္သည့္ က်ေနာ္က စပ္ျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာျဖင့္ ..
‘’ငါသိတယ္ေနာ္ ကိုေအာင္ထိုက္‘’ လို႕ေနာက္ေတာ့
‘’ကိုယ္ေတာင္ မေျပာရေသးဖူး မင္းကသိေနတယ္ ဟုတ္’’
သူကလည္း ျပံဳးျဖီးျဖီးမ်က္ႏွာျဖင့္ က်ေနာ့္အားျပန္ေနာက္သည္။
‘’နင္မေပးရဲလည္း ငါကူညီပါ့မယ္ဟာ’’
က်ေနာ္ေျပာေတာ့
သူ႕မ်က္ႏွာသည္ နီျမန္းလ်က္ က်ေနာ့္စားပြဲေပၚတြင္ သူ႕လက္ထဲမွ ႏွင္းဆီပန္း၊
ပါကင္အထုတ္ေလးႏွင့္အတူ ေခ်ာကလက္ေတာင့္အားတင္လ်က္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္
အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္သြားခဲ့သည္။
က်ေနာ္ကလည္း
သူထြက္သြားသြားခ်င္း သူတင္ခဲ့သည့္ အရာမ်ားကို ယူလ်က္ ႏြယ္ေႏွာင္းထံသို႕
ကိုေအာင္ထိုက္ နင့္ကိုမေပးရဲလို႕ ငါ့ကိုအကူအညီေတာင္းျပီး ေပးခိုင္းတာဟု
ဆိုလ်က္ႏြဲ႕ေႏွာင္း ထံေပးကာ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏြယ္ေႏွာင္းလည္း
မ်က္ႏွာနီျမန္းျမန္းေလး ျဖစ္လ်က္ ရွက္ျပံဳးေလးျဖင့္ က်န္ခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္ထိ အားလံုးသည္ ေအးေအးေဆးေဆး အျပံဳးကိုယ္စီျဖင့္
အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ၾကသည္။
ညေန ၄း၀၀ အခ်ိန္တြင္ ရံုးမွ
၀န္ထမ္းအားလံုးသည္ မနက္ကတည္းက အပိုထည့္လာသည့္ အ၀တ္အစားအိတ္္ကိုယ္စီျဖင့္
ႏြယ္ေႏွာင္းအိမ္သို႕ခ်ီတက္ရန္ ဖယ္ရီေပၚတြင္ အသီးသီးေနရာယူလ်က္..။
က်ေနာ္ကေတာ့
ေမြးကတည္းက အေပ်ာ္အပါးနဲ႕အံမ၀င္တာလား မေျပာတက္ လူမ်ားမ်ားစုလ်င္
က်ေနာ္မေနတက္ပါ။ နားရႈပ္၊ မ်က္စိရႈပ္လည္း လံုး၀မခံႏိုင္ပါ။ ထိုေၾကာင့္
အဖြဲ႕လိုက္သြားသည့္ ေနရာတိုင္းအား က်ေနာ္ေရွာင္သည့္အတြက္ က်ေနာ္
အိမ္ျပန္ပါမည္။
အိမ္မျပန္ခင္ က်ေနာ္အၾကံတစ္ခုရသြာသည္။ က်ေနာ္သည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသူျဖစ္သည့္အတြက္ ရထားလံုး၀မစီးဖူးပါ။
ထို႕ေၾကာင့္ ဖယ္ရီနဲ႕သာျပန္ေနက်ျဖစ္သည့္ က်ေနာ္သည္ ထိုေန႕အဖို႕ ဖယ္ရီျဖင့္ ျပန္လွ်င္ ေနာက္က်မည့္အတူတူ ရထားစီးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ရထားမည္သို႕မည္ပံုစီးရမည္ကို
က်ေနာ္လံုး၀မသိေသာ္လည္း ဘူတာရံုက လက္မွတ္ေရာင္းသည့္ သူအားေမးလ်က္
တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ စီးဖူးျခင္းမရွိသည့္ ရထားအား စီးရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
က်ေနာ္ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ဘူတာရဆီသို႕ …
က်ေနာ့္ေနာက္မွ
ဖိနပ္သံတဖ်တ္ဖ်တ္ျဖင့္ ေျပးလိုက္လာသည့္ ေျခသံေၾကာင့္
ေနာက္သို႕လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုေအာင္ထိုက္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္
ေခၽြးသီးမ်ားစို႕လ်က္၊ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းမ်က္ႏွာျဖင့္..
‘’က်ေနာ္တို႕ တစ္ခုခုသြာစားရေအာင္’’ ဟုဆိုလာခဲ့ပါသည္။
‘’ ဟင္..နင္ ႏြယ္ေႏွာင္းတို႕အိမ္ကို လိုက္မသြားဖူးလား‘’ ဟု က်ေနာ္ေမးေတာ့
‘’ ဘာဆိုင္လို႕ လိုက္ရမွာလဲ..က်ေနာ္လိုက္ရမွာက ခင္ဗ်ားေနာက္ကိုေလ‘’ ဘုရားသခင္အား တမိလ်က္ က်ေနာ့္ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ျပန္ေမးေတာ့..
‘’ က်ဳပ္ေပးတာေတာ့ လက္ခံျပီး ခင္ဗ်ားေနာ္ ‘’ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးသည္ပိုမို ျပဴးက်ယ္လာျပီးအံ႕အားသင့္သြားသည္ကို သူက ဆက္ေျပာသည္မွာ..
‘’ က်ေနာ့္ကို ၾကိဳက္လို႕ က်ေနာ္ေပးတာလက္ခံထားျပီးျပီေလ .. ခု ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ေနာ္ ခ်စ္သူျဖစ္သြားျပီေလ‘’
ဟိုက္..
ေသျပီဆရာ ဟု စိတ္ထဲက ေရရြက္လ်က္..က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း
သေဘာေပါက္သြားခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူ႕အား ႏြယ္ေႏွာင္းအားေပးလိုက္ေၾကာင္းနဲ႕
ႏြယ္ေႏွာင္းထံမွ သူအေျဖေတာင္းထားျခင္းအား သိျပီးသားျဖစ္ေၾကာင္း
ရွင္းျပလိုက္ေတာ့မွ..
‘’ အဲတုန္းက သူ႕ကို က်ေနာ္ၾကိဳက္တာေတာ့
ဟုတ္တယ္ .. ခု သူ႕ကို က်ေနာ္မၾကိဳက္ေတာ့ဖူး‘’ ဟု သူေျဖေတာ့ က်ေနာ္
ဟက္ဟက္ပက္္ပက္ ေအာ္ရယ္ပစ္လိုက္သည္။
က်ေနာ္ ရယ္ေနျခင္းအား သူလံုး၀
ဂရုမစိုက္ပဲ က်ေနာ္စီးရမည့္ ရထားေပၚသို႕သူက လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ရထားေပၚတြင္
အနံ႕အသက္မ်ိဳးစံု၊ လူမ်ိဳးစံုျဖင့္ ရထားတစ္ခါမွ စီးဖူးျခင္းမရွိသည့္
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္အထူးအဆန္းပင္ျဖစ္သည္။ ေဘးနားမွာ ပါလာသည့္
ကိုေအာင္ထိုက္ ကလည္းဘာေတြေျပာမွန္းမသိ။ သူေျပာသည့္ စကားတလံုးမွ
က်ေနာ့္နားထဲမေရာက္ .. ေစ်းသည္အသံ၊ ရထားေပၚမွ လူမ်ားအသံ၊
ရထားခုတ္ေမာင္းသံတို႕ျဖင့္ အားလံုးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အထူးအဆန္းေတြၾကီးပင္..
က်ေနာ္တို႕ေရွ႕တြင္
လည္ပင္းတြင္ လက္သည္းညွပ္၊ နဖာကေလာ္၊ သြားၾကားထိုးတံ စသတို႕အား
စံုစံုလင္လင္လင္ပါသည့္ ေစ်းဗန္းခ်ိတ္လ်က္ ေအာ္ေရာင္းေနသည့္ သူကို
ကိုေအာင္ထိုက္ကေခၚလိုက္ျပီး အရိုးတံပန္းေရာင္ေလးႏွင့္နားဖာကေလာ္
ႏွစ္ေခ်ာင္းကို၀ယ္ကာ က်ေနာ့္အား တစ္ေခ်ာင္းေပးပါသည္။ သူေျပာသမွ် မၾကားရသည့္
က်ေနာ္က သူ႕အား အသံအက်ယ္ၾကီးျဖင့္ေအာ္လ်က္
‘’ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ‘’ ဟုေအာ္ေမးရာ သူက လည္း က်ေနာ္ကို ျပန္ေအာ္သည္…..
‘’ ခ်စ္သူမ်ားေန႕လက္ေဆာင္ သူမ်ားကို ေပးလို႕ကေတာ့ ခင္ဗ်ားမလြယ္ဘူးမွတ္‘’ ……. ဟု သူကလည္းျပန္ေအာ္ေလသည္။
ရထားေပၚမွ
လူမ်ား ၀ိုင္းၾကည့္ေနသည့္အတြက္ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပဲ
မယူပဲေနလွ်င္လည္း လူၾကားထဲ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ထပ္ျပီးေျပာေနမည္စိုးသျဖင့္
သူကမ္းေပးသည့္ နဖာကေလာ္အား ယူလိုက္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ အသာထည့္ထားလိုက္သည္။
အဲဒ့ီအခ်ိန္တုန္းက သု၀ဏၰတြင္အဖြားနဲ႕အတူေနသည့္အတြက္
ကားေျပာင္းစီးဖို႕အနီးဆံုးမွတ္တိုင္ျဖစ္သည့္ ပုဇြန္ေတာင္ဘူတာတြင္ ဆင္းကာ
ထိုမွတဆင့္ သု၀ဏၰသို႕ကားစီးျပီးျပန္ခဲ့သည္။ ကိုေအာင္ထိုက္ ကိုေတာ့
ဆက္မလိုက္ရန္ ေျပာသည့္အတြက္ သူလည္းစိတ္ပ်က္ကာ ဆက္မလိုက္ပဲ ကားငွားကာ
ျပန္သြားခဲ့သည္။
ေနာက္ေန႕မနက္ရံုးသို႕ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္
ႏြယ္ေႏွာင္းကေတာ့ ညကအေျဖေပးဖို႕ အတြက္ ရံုးမွလူအားလံုးလည္းသိျပီး
ေစာင့္ေနရင္းေရာက္မလာသည့္ ကိုေအာင္ထိုက္ေၾကာင့္ ရံုးသို႕ေရာက္မလာေတာ့ေပ။
ရံုးမွလူအားလံုးသည္
က်ေနာ္အား စိတ္၀င္စားလ်က္.. က်ေနာ္ရံုးေရာက္ေရာက္ျခင္း စာရင္းကိုင္
အမၾကီးက အရင္ဆံုး၀င္လာျပီး မေန႕က ကိုေအာင္ထိုက္
လိုက္လာသည့္အေၾကာင္းကိုစပ္စု ၾကေတာ့သည္။
က်ေနာ့္မ်က္ႏွာသည္
စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္လ်က္ အိတ္ထဲမွ မေန႕က ကိုေအာင္ထိုက္ ေပးထားသည့္ နားဖာကေလာ္
ေလးကို ထုတ္ယူလ်က္ ‘’ ငါ့ကို သူဒါေလးလက္ေဆာင္ေပးတယ္ ‘’ ဟုေျပာလိုက္ေတာ့
အားလံုးရယ္ၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ ရံုးကလူမ်ားအားလံုးသည္ ကိုေအာင္ထိုက္ထံသို႕
စုျပံဳျပီး နားဖာကေလာ္ အေၾကာင္းစပ္စုၾကေတာ့သည္။ ကိုေအာင္ထိုက္
မ်က္ႏွာနီျမန္းလ်က္ က်ေနာ္အခန္းထဲသို႕ ေရာက္လာကာ သူေပးထားသည့္ နားဖာကေလာ္
အားျပန္ေတာင္းသြားေတာ့သည္။ သူလည္း က်ေနာ့္အခန္းထဲသို႕ ဘယ္ေတာ့အခါမွ
လာလည္ျခင္း မျပဳေတာ့ေပ။
က်ေနာ္လည္း ဘာမွန္းမသိ ျပန္ေပးလိုက္ရေသာ နားဖာကေလာ္ေလးအေၾကာင္း ယေန႕ထိေတြးဆဲ...!
ခ်ိဳခ
