ညနဲ႕က်ေနာ္

၀ိုင္းစက္စက္လတစင္း                                                                                                                                                                                         က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္                                                                                                                                                                ဘာေကာင္မွန္းမသိေအာင္ဖမ္းစား၊
                                                                                                                                                                                                                                                               ခပ္ေသာ့ေသာ့ ေလညွင္း                                                                                                                                                                       လတ္ဆက္တဲ့ ရနံ႕သင္းသင္းနဲ႕                                                                                                                                                           က်ေနာ့္ကို အရည္ေပ်ာ္ေအာင္ျပဳစား၊
                                                                           ညငွက္တေကာင္ရဲ႕ေအာ္ျမည္သံ                                                                                                                                                က်ေနာ္လြမ္းဆြတ္မႈေတြကို အစာေခ်ျပန္၊

လာကၾကီးေရ                                                                                                             ဥာဏ္မ်ားမႈနတၳိ                                                                                                                                      ခံစားမႈအတိနဲ႕က်ေနာ္                                                                                                                                                  မုသားေတြျပည့္လွ်ံေနတဲ့ကမာၻမွာ                                                                                                                           ဒုကၡေတြကို ေက်ာပိုး                                                                                                                                                                  က်ေနာ္ကိုယ္က်ေနာ္နားခ်ရတာေလာက္                                                                                                                                      ခက္ခဲတဲ့အလုပ္                                                                                                                                                                                ဒီကမာၻမွာ ရွိမယ္မထင္ဘူး...။                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           ခ်ိဳခ

ငါးကေလး

သူမျဖတ္ေလွ်ာက္ေနက် လမ္းကေလး၏ ညာဘက္အျခမ္းတြင္ ေရအိုင္ေလးတခု။ ထို႕ေန႕က သူမ ဘာရယ္မဟုတ္ ထိုေရအိုင္ေလးအား ေခတၱခဏ ရပ္ကာေငးေမာၾကည့္မိစဥ္ ေရၾကည္ၾကည္ေလးထဲတြင္ ကူးခတ္ျပီး အထီးက်န္ေနသည့္ ငါးကေလးကို စတင္ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမ စားေနက် ထမင္းခြက္ေၾကာ္ေလးမ်ားအား ဖဲ့လ်က္ေရအိုင္ေလးထဲ ထည့္ေပးျဖစ္ေတာ့ ငါးကေလး က သူမအားေမာ့ၾကည့္လ်က္ သူမေကၽြးသည့္ ငါးစာမ်ားကို ေရယွက္ေလးတဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္လ်က္ စားေသာက္ေနသည္အားေတြ႕ရ၏။ ထိုေန႕မွစျပီး သူမ ထိုေရအိုင္ေလးအနားသို႕ အသြားတခါ အျပန္တခါ ငါးစားေလးမ်ားခ်ေကၽြးခဲ့ျပီး ငါးကေလးနဲ႕ ေႏွာင္ဖြဲ႕မွႈသံေယာဇဥ္ဇာတ္လမ္းေလးတပုဒ္သည္လည္း သူမဘက္မွစတင္ျပီး တိုးလို႕ခ်ည္ေႏွာင္လ်က္။ သူမဘက္က ေႏွာင္ဖြဲ႕မႈအား ငါးကေလးသည္ သိလိမ့္မည္ပင္ မဟုတ္ပါ။

 သူမ ဘက္မွာ ငါးကေလးအေပၚေႏွာင္ဖြဲ႕မႈဆိုသည္မွာ ငါးကေလးအား လြတ္လပ္စြာကူးခတ္ေနျခင္းအား လိုလားျခင္းျဖစ္ျပီး တစံုတရာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရျခင္းမျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးလ်က္ သူေပ်ာ္ရႊင္သည့္ ေရေအာက္ကမၻာတြင္ သက္ဆံုးတိုင္ ေနသြားေစခ်င္သည့္ ဆႏၵတစံုမွ လြဲျပီး အျခား ဘာရြယ္ရြယ္ခ်က္မွ ရွိမေနခဲ့ဘူးဆိုတာ သူမကိုယ္တိုင္ပင္ သိပါသည္။ ထို႕အျပင္ သူမထက္ ပိုျပီး ငါးစာေကၽြးႏိုင္မည့္ သူရွိလာခဲ့လွ်င္လည္း သူမဘက္မွ ငါးကေလးအား ထိုသူ႕ထံအပ္ကာ ေပးခဲ့မွာလည္း ေသခ်ာခဲ့ပါသည္။ ထိုသည္မွာလည္း ငါးကေလးအား သံေယာဇဥ္မရွိလို႕ မဟုတ္ပါ။ ငါးကေလး ဒီထက္ပိုျပီး အစားေကာင္းေကာင္းစားရျပီး ငါးကေလးေပ်ာ္ရႊင္ေစလိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ သူမေဘးသို႕အသာေရွာင္ဖယ္ကာ ေပးလိုက္ျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ငါးကေလးရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ သူမ စြန္႕လြတ္ရပါမည္။

ငါးကေလးႏွင့္ရင္းႏွီးမႈသံေယာဇဥ္ တစ္ႏွစ္အတြင္း ငါးကေလးသည္ သူမေကၽြးသည့္ ထမင္းခြက္ေၾကာ္ေလးမ်ားကိုသာ အာသာငမ္းငမ္းစားသံုးခဲ့ျပီး သူမေျပာျပသည့္ ဘာသာစကားမ်ားကို နားလည္သည့္အသြင္ျဖင့္ သူမရဲ႕ စကားလံုးတိုင္းအေပၚ သာယာနစ္မြန္းေနသည့္ သ႑ာန္ေလးအျပည့္ျဖင့္ အျမဲေပ်ာ္၀င္ေနခဲ့ပါသည္။ သူမတို႕ရဲ႕ ရင္းႏွီးမႈသက္တမ္း တစ္ႏွစ္နဲ႕ ငါးဆယ့္ႏွစ္ရက္တိတိ မနက္ပိုင္းတြင္ ငါးကေလးရဲ႕ ေရအိုင္ေလးေဘးတြင္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေလးျဖင့္ ငါးမွ်ားေနသည့္ ေရာင္စံုေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အား အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူမအံအားသင့္လ်က္ ေရအိုင္ေလးရဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းကေလးကေန ၾကည့္ေနမိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လ်င္ျဖင့္ သူမ ထိုေကာင္မေလးအား တြန္းဖယ္လ်က္ အေ၀းသို႕ပို႕ပစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ငါးမွ်ားတံေလးနဲ႕ သူမ ျပန္သြားေတာ့မွ သူမ ငါးကေလးရွိသည့္ ေရအိုင္အနားသို႕ခ်ဥ္ကပ္မိသည္။ ငါးကေလးသည္ သူမေကၽြးသည့္ ထမင္းခြက္ေလးမ်ားကို ဥပကၡာျပဳလ်က္ သူမထိုင္ေနသည့္ ဘက္သို႕လွည့္ပင္မၾကည့္ခဲ့ပါ။ သူမ၀မ္းနည္းစြားျပံဳးလ်က္ ငါးကေလးရဲ႕ က်ေရာက္လာႏိုင္သည့္ အႏၱရာယ္မ်ားကို တတြတ္တြတ္ေျပာျပခဲ့ျပီး ေလးလံေသာေျခလွမ္းတို႕ျဖင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႕မွ စျပီး ငါးကေလးသည္ သူမအား ဘယ္ေသာအခါကမွ် သိခဲ့ဖူးျခင္းမရွိသည့္ပံုသ႑ာန္မ်ိဳးျဖင့္ သူစိမ္းဆန္ဆန္ျပဳမႈလ်က္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေလးမွ အစာမ်ားကိုသာ အငမ္းမရစားလ်က္သူမကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါသည္။ သူမေတာ့ ငါးကေလးအား ပံုမွန္လုပ္ေနၾကအတိုင္း အသြားတခါ အျပန္တခါ ထမင္းခြက္ေၾကာ္ေလးမ်ား အေကၽြးမပ်က္ခဲ့ပါ။ ငါးကေလးက ဥပကၡာျပဳ ေက်ာခိုင္းႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ သူမ ငါးကေလးအနားမွ မစြန္႕ခြာႏိုင္ခဲ့ပါ။

တစ္ႏွစ္ႏွင့္သံုးလ တိတိျပည့္သည့္ေန႕ညေနပိုင္းတြင္ ငါးကေလးရွိရာ ေရအိုင္သို႕ သူမ ညဘက္ ဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ့္တစ္မိနစ္ခန္႕တြင္ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ငါးကေလးမွ သူမ်ားအား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပံုရပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ငါးကေလးက သူမအားေတာင္းဆိုသည္မွာ ေရာင္စံုေကာင္မေလးသူ႕အား ေကၽြးသည့္ပံုစံမ်ိဳး ငါးမွ်ားခ်ိတ္နဲ႕အစားကိုခ်ေပးဖို႕ပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူမေခါင္းရမ္းျငင္းဆန္လ်က္
'' က်မအဲလိုမလုပ္ႏိုင္ပါဘူး ငါးကေလးရယ္ မေတာ္တဆ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေလးမွာမ်ား မိသြားခဲ့လ်င္ ငါးကေလးပဲနာက်င္ရမွာေလ”  ငါးကေလးသည္ သူမအား ေဒါသအျပည့္ျဖင့္ စိမ္းကားသည့္မ်က္၀န္းမ်ားမွ တဆင့္တုန္႕ျပန္သည္မွာ
'' အရင္တုန္းက မင္းက ငါ့ကို ထမင္းခြက္ေၾကာ္ေတြပဲ ေကၽြးခဲ့လို႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က တီေကာင္ရဲ႕အရသာကိုမသိခဲ့ဘူး ... ခုအဲ့အရသာကို သိလို႕ မင္းဆီကေတာင္းဆိုတာ မင္းက မေပးႏိုင္ဖူးဆိုေတာ့ ငါ့ကိုလိုလိုခ်င္ခ်င္ေပးေနသည့္ သူဆီက အစာကို ငါလက္ခံရေတာ့မယ္... ေက်းဇူးျပဳျပီး မင္းငါ့ရဲ႕ ေရအိုင္ေဘးကထြက္ခြာေပးပါ...ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ကုိလာမၾကည့္ပါနဲ႕ လာၾကည့္ခဲ့ရင္လည္း မင္းပဲ ၀မ္းနည္းရလိမ့္မယ္ '' ဆိုသည့္ မ်က္၀န္းစကားတခ်ိဳ႕ကို သူမလက္ခံရရွိလိုက္ပါသည္။ သူမ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ားက်ဆင္းလ်က္ ေခါင္းကိုခါရမ္းကာ ... ''က်မေစတနာကို ငါးကေလး အသိအမွတ္မျပဳလည္း ကိစၥမရွိပါဘူး က်မကေတာ့ က်မတက္ႏိုင္သမွ် ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေလးမွာ ရွင့္ကို မမိေအာင္ကာကြယ္ေနမွာပါ…ငါးကေလး ငါးမွ်ားခ်ိတ္နဲ႕တီေကာင္ေတြကို စိတ္ပ်က္ညီးေငြ႕သြားသည့္တေန႕ … က်မရဲ႕ ထမင္းခြက္ေၾကာ္ေလးေတြကို ျပန္လည္စားလိုသည့္ေန႕ရွိခဲ့လွ်င္…က်မဘက္က အျမဲထာ၀ရရွိေနမွာပါဟု'' ဆိုလ်က္ ထိုေနရာေလးမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ထိုေန႕မွ စျပီး ငါးကေလးမသိေအာင္ သူမ တိတ္တဆိတ္ ေရအိုင္နားသို႕ တေန႕ ႏွစ္ၾကိမ္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာအား ငါးကေလးလည္း သိမည္မဟုတ္ေပ။

ထိုေန႕သည္ ငါးကေလးအား သူမ ေနာက္ဆံုးျမင္ရသည့္ေန႕ကေလးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွ ငါးစာတံုးေလးကို လွမ္းဟပ္ေနသည့္ ငါးကေလးနဲ႕ ငါးမွ်ားေနသည့္ေရာင္စံုေကာင္မေလးရဲ႕ ရယ္သံသဲ့သဲ့။ သူမေနာက္သို႕လွည့္ကာ သူတို႕ရယ္သံမ်ားႏွင့္ေ၀းရာသို႕ ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ေန႕မနက္တြင္မေတာ့ ထိုေရအိုင္ ၾကည္ၾကည္ေလးထဲတြင္ ေရမ်ားေနာက္က်ိလ်က္ ငါးကေလးအားဘယ္ေသာအခါမွ သူမ မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ ငါးကေလးကို မေတြ႕ရေတာ့ေပမဲ့ … သူမ စားသံုးသည့္ ထမင္းခြက္ေၾကာ္ေလးမ်ားအား သူမနဲ႕အတူ အာသာငမ္းငမ္းစားသံုးခဲ့ဖူးသည့္ ငါးကေလးအား သူမဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့သြားလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ……။   ။


ခ်ိဳခ